ซึ่งประโยคที่คุณป้าคนนี่พูดมันช่างโดนใจมากมาย "ชีวิตวัยรุ่นคือการถูกทำให้อาย เพราะด้อยประสบการณ์ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้...ถึงจะต้องอายก็ไม่เป็นไร เพราะนี่คือชีวิตวันรุ่น!"
คือมันก็จริงแบบที่ป้าแกพูดแหละ ช่วงเวลาของการเป็นวัยรุ่นนี่สำหรับเรานะ เราคิดว่ามันค่อนข้างหนักหนาพอสมควร มันไม่ใช่แค่การที่ถูกผู้ใหญ่ต่อว่าว่าด้อยประสบการณ์อย่างเดียว มันมีหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ชีวิตวัยรุ่นต้องพบเจอ คือมันเป็นช่วงเวลาที่อยู่ระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ ความคิด อารมณ์ และความรู้สึกค่อนข้างแปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้
ปัญหาของวัยรุ่นเริ่มจากตัวเองก่อนเลยอันดับแรก เพราะอย่างที่ว่า นี่คือช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงและแปรปรวน เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ คือบางครั้งก็ไม่สามารถเข้าใจตัวเองได้ว่าต้องการอะไรกันแน่ บางครั้งก็ตัวเองว่า ตัวฉันคือใคร? การใช้ชีวิตทุกๆวันนี้เพื่อนอะไร? เพื่อนใคร? อนาคตในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร? ไหนจะเรื่องการต่อสู้ดิ้นรนเพื่อค้นหาตนเองให้เจอก่อนที่วัยผู้ใหญ่จะมาถึง ซึ้งบางครั้งก็มีความคิดว่าอนาคตในวันข้างหน้าจนถึงวันตาย ถูกกำหนดโดยช่วงเวลาแห่งความเป็นวัยรุ่นนี่แหละ ถ้ายังค้นหาตัวเองไม่เจอ ยังไม่สามารถแจกแจงตัวเองในวันนี้ได้ เราก็จะไม่มีทางรู้เลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
นอกจากปัญหาทางด้านตัวตนแล้ว สิ่งหนึ่งที่วัยรุ่นหวั่นไหวมากที่สุดคือเรื่อง "สิ่งแวดล้อมรอบตัว" ในที่นี้หมายถึงครอบครัว เพื่อน ความรักและโรงเรียน อันนี้ถือว่าหนักอึ้งอยู่พอควร เพราะสิ่งแวดล้อมรอบตัวเรามักจะมีอิธิพลต่อความคิดและการใช้ชีวิตของเราเสมอ ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ หากมีอะไรมาทิ่มหรือกระทบความรู้สึกนิดเดียว ก็เป็นอันว่าเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ คือเหมือนกับว่าวัยรุ่นเป็นห้วงหนึ่งของชีวิตที่ต้องการคนที่อยู่ข้างๆ คนที่จะสนับสนุนความคิดเรา และคนที่จะคอยปลอบโยนเราในเวลาที่ยากลำบาก คนรอบข้างทุกคนล้วนมีผลต่อความคิดของเราเสมอ บางคนก็ต้องจำใจเรียนใจสิ่งที่ไม่ชอบ แต่เป็นสิ่งที่ทางบ้านต้องการให้เรียน ต้องเดินทางไปตามจุดหมายที่พ่อแม่กำหนดไว้ให้อย่างเคร่งครัด แต่บางคนก็เรียนไปอย่างไร้จุดหมาย ขาดการกระตุ้น การแรงบันดาลใจ บางคนต้องทนรับฟังคำต่อว่าในการทำในสิ่งที่ตนรัก ถูกดูถูกต่างๆนานา บางคนค่อนข้างจะให้เพื่อนหรือความรักเข้ามาครอบงำตัวเองมากเกินไป จะสุขหรือทุกข์ก็ขึ้นอยู่กับคนเหล่านี้ ยิ่งโตยิ่งรับรู้ว่าโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เราคิดเมื่อตอนเป็นเด็ก ผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็ไม่ได้เป็นคนในอุดมคติที่เราอยากจะเจอไปซะทั้งหมด ต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการพบเจอคนเหล่านั้น คนที่คิดเหมือนกัน คนที่พูดถูกคอกันลดน้อยลง ไม่มีอีกแล้วคำพูดเมื่อการเด็กที่จะพูดว่า "เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ" แล้วเดินจูงมือกันไปเล่นอย่างสนุกสนาน ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป
ถึงแม้ช่วงเวลาของการเป็นวัยรุ่นจะดูลำบาก แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นช่วงเวลาที่สนุกสุดเหวี่ยง! อยากรู้อยากลองไปซะทุกอย่าง แต่เราก็คิดว่ามันคงเป็นช่วงเวลาเดียวที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ไร้ความรับผิดชอบใดๆต่อใครคนอื่น เพียงแต่ต้องดูแลตัวเองให้ดีก็พอ มันสนุกจริงๆนะ บางครั้งการที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆที่ละเรื่องๆ มันก็ทำให้การเป็นความสนุกได้ เดี๋ยวยิ้มร่า หัวเราะเสียงดังก้อง แจ่อีกครึ่งวันต้องมานั่งหน้าบูด ร้องไห้ฟูมฟาย ขี้มูกโป่ง 5555 มันเป็นช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเพื่อนนานกว่าช่วงเวลาไหนๆ เป็นช่วงเวลาที่จะแอบรักใครได้ง่ายๆ และความรักต่อเพศตรงข้ามก็มักจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาของความเป็นวัยรุ่นเสมอ <3
ตอนนี้ฉันก็ยังกำลังต่อสู้กับช่วงเวลานี้อยู่ สามวันหัวเราะ อีกสองวันร้องไห้ มันวนเวียนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ และยังจินตยาการถึงวันที่สิ่งเหล่านี้จะหยุดเกิดขึ้นไม่ออก ยังอยากจะซึมซับสิ่งต่างๆจากช่วงเวลาของความเป็นวัยรุ่นไว้ให้มากที่สุด และแน่นอนว่าจะต้องปูแนวทางที่ดีให้ตัวเองในวันข้างหน้าที่จะต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่อีกด้วย
"ชีวิตวัยรุ่นคือการถูกทำให้อาย เพราะด้อยประสบการณ์ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้...ถึงจะต้องอายก็ไม่เป็นไร เพราะนี่คือชีวิตวันรุ่น!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น